Η δουλειά μου βασίζεται στην δημιουργία ενός εικαστικού συστήματος πλαισίων, αποτελούμενο από εγκαταστάσεις και κατασκευές με ετερόκλητα υλικά όπως παλιές κορνίζες, δαντέλες, κεντήματα, κλωστές, κομμάτια επίπλων και άλλα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα σε ένα σπίτι.
Τα αντικείμενα δραπετεύουν από την αξία χρήσης τους, ματαιώνοντας την λειτουργικότητα και την παθητικότητα τους, και τα τοποθετώ, για να παίξουν μεταξύ τους, να αντιστοιχηθούν και να αποκτήσουν ένα νέο ρόλο. Το κάθε αντικείμενο κουβαλάει μέσα του και μια ανάμνηση, μια μνήμη. Τα αντικείμενα έχουν απαιτήσεις, υποχρεώνοντας μας να θυμηθούμε. Με αυτή την μετατροπή θέτω τις έννοιες των ορίων, της περιφρούρησης, του εγκλεισμού.
Μιλάω για τα προσωπικά μου όρια, τα όρια σε σχέση με την κοινωνία που ζω, τη θέση μου σ' αυτή και τη φύση μου ως γυναίκα. Γενικότερα φέρνω τον εαυτό μου αντιμέτωπο με το αίσθημα του εγκλωβισμού και του απεγκλωβισμού από το σύστημα των κοινωνικών πλαισίων και στερεοτύπων.
Μαργαρίτα Πέτροβα
What I wish to demonstrate through my work, is the creation of a visual art system of frameworks, that consist of constructions made by disparate materials, such as old frames, lacework, pieces of clothing or furniture and other things that could be found in a house.
The objects escape the worth of their use, aborting their functionality and passivity, as I set them to interact with one another, to be matched and given a new purpose. Every object carries a thought, a memory. All objects have requests, obliging us to remember.
By this conversion, I establish the meaning of limitation, of confinement. I am referring to my own limitations, my place within society, and my nature as a woman. In general, I urge the spectator to face the matter of imprisonment and liberation, within a social institution of frames and stereotypes.
Margarita Petrova